8 mei 2016 was mijn laatste jaar als beroepswielrenner. Dit laatste jaar wilde ik maar één ding: nog een keer laten zien hoe graag ik op de fiets zat. Om dat te bestempelen droomde ik ervan nog een keer op een groot podium te klimmen. Eenieder die het wielrennen een beetje volgt, weet dat ik in mijn eigen Arnhem op het podium klom en de bergtrui uit de Giro de Italia* omgehangen kreeg van de wethouder sport. Het was gelukt! Mijn droom kwam uit en ik sloot mijn wielercarrière af zoals ik die begon: op het podium.
Meer succes
Het succes van mijn laatste jaar als beroepsrenner smaakte naar meer. Ik wilde een naadloze overgang naar mijn maatschappelijke carrière. Ik deed de coachopleiding in Limmen bij het NTI-NLP om meteen aan de slag te kunnen. Ik begeleide één van de Olympische kampioenen van Rio weer op het podium.
Terug naar de bron
Leuk al dat succes, maar ik heb wel het één en ander moeten doormaken om helder te krijgen wat ik wil(de). Als de dag van gisteren weet ik het nog. Het was in 2013. Ik had een prima voorjaar gedraaid met goede bijdrages in de koersen die ik reed. Ik had plezier in het fietsen en was lekker bezig, waardoor ik met vertrouwen het seizoen aan het afwerken was. Tijdens veel van de grotere koersen waar we startten, stond ik in de basis van de ploeg en kon mijn stempel drukken op de koersen. Ik had dan ook het volste vertrouwen in de Tour de France die een week later van start ging in Monaco. Mijn telefoon ging en mijn hart stond even stil bij het lezen van de naam van mijn ploegleider op het scherm. Mijn gedachten begonnen te racen, wat zou dat te betekenen hebben? Ik nam de telefoon op net voor de Voicemail het overnam: ‘Hey Maarten, we hebben besloten om jou niet mee te nemen naar de Tour……..’
Binnen als een bom
De afmelding kwam binnen als een Bom: de grond zakte weg onder mijn voeten. Voor mij was dit een giga nederlaag. Ik baalde, was boos en voelde me onbegrepen. “Waar had ik het laten liggen?”, was mijn gedachte. Ik besloot drie dagen even niet te fietsen en gewoon alles los te laten. In die dagen kwam ik erachter hoe graag ik op de fiets zat en nog steeds zit. ‘ik vind fietsen gewoon heel erg leuk en dat wil ik laten zien. Door te koersen kan ik er alles in kwijt wat mij weer energie geeft’. In het trainingskamp wat volgde besloot ik dat ik me nog meer bewust zou worden van dit plezier. Doordat ik zo goed in vorm was voor de Tour, lukte dit. Ook bij mijn ploeggenoten viel dit op. Ik had er weer zin in en zes weken later, tijdens de World Port Classic, kwam voor mij de ultieme bevestiging. Ik won de 2e etappe door de laatste 25km weg te rijden en tot aan de finish weg te blijven.
Ik baalde, was boos en voelde me onbegrepen. “Waar had ik het laten liggen?”
Stilstaan om weer te schitteren
Wat me die drie dagen heeft opgeleverd, kon ik van tevoren niet bedenken. Door even afstand te nemen lukte het mij om te reflecteren. Ik friste weer helemaal op: kreeg mijn drijfveren weer helder, zette weer doelen die bij mij pasten en rekende af met beperkende overtuigingen.
Ben je ook toe aan een moment van reflectie? Wil je jouw drijfveren weer helder krijgen en nieuwe doelen stellen? Dan is het Presence Outdoor MTB Programma van 21 t/m 23 juni wat voor jou! (de week voor de Tour de France ?)
Ga samen met mij en Jan Willem op reis. Check hier voor meer info & aanmelden.
